Ocieplanie domu to istotny proces, który może istotnie wpłynąć na koszty ogrzewania oraz komfort życia mieszkańców. W poniższym tekście skupię się na praktycznych kwestiach dotyczących ocieplania za pomocą styropianu.

Zacznijmy od ogólnej charakterystyki tej roboty. Do ocieplenia ścian najczęściej stosuje się metodę lekką mokrą, która polega na montażu specjalną zaprawą płyt termoizolacyjnych, szpachlowaniu ich powierzchni zaprawą zbrojoną siatką z włókna szklanego, następnie nakładany jest cienkowarstwowy tynk.

Wybór wykonawcy do prac elewacyjnych

Pierwszym krokiem jest znalezienie odpowiedniego wykonawcy, któremu powierzmy planowane prace. To etap kluczowy, gdyż od profesjonalizmu wykonawcy zależy skuteczność i trwałość ocieplenia. Należy zwrócić uwagę na referencje firmy, ocenić jakość wcześniejszych realizacji oraz skonsultować się z fachowcem. Kolejnym ważnym krokiem to umowa, która powinna być precyzyjna i chronić nasze interesy, obejmując m.in. gwarancje i rekompensaty za ewentualne problemy. Jeśli wstępne negocjacje z wykonawcą zostały dograne, pozostaje nam zacząć pracę. Postaram się opisać w miarę szczegółowo najważniejsze kwestie, na które należy zwracać uwagę.

Przygotowanie podłoża pod styropian

Przygotowanie podłoża to kluczowy element całego procesu. Staranność i dokładność w tej fazie wpłyną znacząco na trwałość ocieplenia. Test przyklejania próbnych kawałków styropianu o wymiarach ok. 15×15 cm pozostawionych na 2-3 dni. pozwala ocenić jakość podłoża.  Starannie oczyścić podłoże, usuwając wszelkie zanieczyszczenia, pyły i słabo przylegające fragmenty poprzednich warstw tynków czy farb. Gruntowanie również jest istotnym krokiem, zapobiegając nierównomiernej absorpcji wody przez podłoże.

 Ważną czynnością jest również gruntowanie, które jest przez wiele firm pomijane. Może to spowodować nierównomierne wchłanianie wody przez podłoże, a następnie obniżenie przyczepności i odspajanie się styropianu.

Mocowanie mechaniczne płyt styropianowych

Pierwszą czynnością jest przygotowanie zaprawy klejącej, która powinna być przyrządzona według proporcji podanych na opakowaniu, rozdrabniając najlepiej wiertarką z mieszadłem do uzyskania jednolitej konsystencji. Dodatkowo do mocowania stosuje się też łączniki mechaniczne, jednak przy budynkach poniżej 20 metrów nie są wymagane. Natomiast są zalecane, aby uzyskać dodatkową stabilność płyt. Po przygotowaniu zaprawy możemy przystąpić do montażu, wykonujemy je zgodnie z instrukcją producenta. W tym celu nakładamy klej na płytę, a nie na ścianę, uważając aby klej nie dostał się między boczne krawędzie sąsiednich płyt. Metody rozmieszczania kleju na płycie są różne, jednak najpopularniejsza jest metoda pasmowo-punktowa. Metoda ta polega na nakładaniu pasu kleju o szerokości 3-5 cm, a w środku ok. 5 punktów/placków.

Powierzchnia płyty ma być pokryta w ok. 40 %, co jest wystarczające do jej przymocowania. Po nałożeniu zaprawy należy od razu mocować płytę do podłoża i docisnąć pacą. Płyta nie może być dociskana i korygowana po upływie kilkunastu minut. Jeśli zaistnieje konieczność po oderwaniu płyty ze ściany, zaprawę należy usunąć ze ściany, nałożyć ją na płytę i ponownie zamocować. Płyty układa się rzędami, od dołu do góry. Na początek warto zastosować listwę cokołową, która poziomuje i stabilizuje pierwszą warstwę płyt. Poszczególne rzędy muszą być ułożone kaskadowo, przesunięte jeden wobec drugiego (np. o połowę długości płyty), i z zachowaniem odpowiedniego układu przy oknach i drzwiach – krawędzie płyt nie mogą leżeć na przedłużeniu tych otworów. Krawędzie płyt powinny też dobrze przylegać do podłoża – są wówczas zabezpieczone przed uszkodzeniem, a ściany zyskują lepszą odporność mechaniczną. Warto również pamiętać, aby wszelkie odstępy pomiędzy płytami były uzupełnione dociętymi klinami z materiału izolacyjnego a nie klejem czy zaprawą. Po 24 godzinach szlifujemy powierzchnię płyt gruboziarnistym papierem ściernym, w celu wyrównania nierówności warstwy izolacyjnej oraz poprawy przyczepności kolejnej warstwy systemu. Następnie wykonujemy otwory pod kołki (głębokość zależy od rodzaju materiału z jakiego wykonana jest ściana, średnio 60mm). W przygotowanie otwory zakładamy kołki i wbijamy trzpienie.

Nakładanie tynku i malowanie

Kolejnym etapem jest wykonanie warstwy z siatką włókna szklanego, która będzie chronić izolację przez uszkodzeniami mechanicznymi, kompensować naprężenia termiczne oraz posłuży jako podłoże pod tynk zewnętrzny. Przed rozpoczęciem pracy, należy zrobić dwudniową przerwę technologiczną. Rozdrobnioną mieszankę nałożyć stalową pasą zębatą na grubość 2-3 mm i zatopić w niej siatkę zbrojoną z włókna szklanego, robiąc 10 centymetrowe zakładki. Następnie nanieść warstwę zaprawy ok. 1 cm grubości w taki sposób, aby siatka nie była widoczna. Po 2 dniach od nałożenia zaprawy, całość należy zagruntować. Na tak przygotowaną powierzchnię nakładamy tynk pacą ze stali nierdzewnej. Materiał należy nakładać metodą „mokre na mokre”, nie dopuszczając do zaschnięcia zatartej partii przed naciągnięciem kolejnej. W przeciwnym razie miejsce tego połączenia będzie widoczne. Przerwy technologiczne należy z góry zaplanować (np. w narożnikach i załamaniach budynku). Teraz pozostaje nam nałożenie Farby elewacyjnej, w tym celu korzystamy z pędzla, wałka lub malujemy metodą natryskową, choć w przypadku tej pierwszej metody najlepiej jest rozcieńczyć ją wodą. Aby otrzymać zamierzony efekt, najlepiej jest położyć co najmniej dwie warstwy (farby o intensywnej barwie mogą potrzebować dodatkowej warstwy).

Pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw trzeba zachować co najmniej 6 godzinne przerwy technologiczne. Kolejną warstwę należy nakładać stosując metodę „na krzyż”, pamiętając o zachowaniu dla danej warstwy jeden kierunek nakładania.